Rib's kijk op voetbalzaken

We mochten weer een prachtige column ontvangen van René Ribberink!

Column – Trainingskamp:

Waar Trainingskampen Echt Over Gaan: Paal-Knuffelaars, Fietsendieven en De Voorzitter in het Wit!

Weet je wat ik al jaren denk? Dat hele gedoe rond een trainingskamp is eigenlijk één groot raadsel. In januari vertrekken hele voetbalteams ineens naar warme landen alsof ze moeten spelen op de Afrika Cup. En dan zeggen ze heel stoer: “We gaan daar echt trainen hoor.”

Natuurlijk. En ik ben de nieuwe bondscoach van Spanje.

Want kom op: drie dagen lang in dertig graden… dat lijkt toch meer op een bedrijfsuitje met een bal dan op een serieuze voetbalklus?

Alleen zonder vergaderschema. De workshops heten daar: “Wie haalt de eerste ronde?”, “Wie komt op tijd bij het ontbijt?” en “Wie begint geen ruzie vandaag?”

En ja hoor, er staat ook altijd een oefenwedstrijd op het programma. Heel belangrijk.

Dan kun je op social media zetten dat je “in het ritme blijft”. Terwijl iedereen weet dat het enige ritme dat echt geoefend wordt, het ritme van de disco is.

En daarna? Dan kom je terug in Nederland. Hallo kou, hallo harde wind, hallo bevroren tenen. Drie weken wachten tot de competitie weer begint. Conditie weg. Kleur weg. Zin weg. Lekker gewerkt, jongens.

Maar eerlijk is eerlijk: ik heb het allemaal van dichtbij meegemaakt.

Toen ik nog speler was

Met SEC gingen we naar Noordwijk, pension Tante Corry. Trainer was Ton van Burik (helaas twee maanden geleden overleden in Spanje). Zaterdagochtend erheen, trainen op het strand, in de duinen, en aan het eind van de middag een paar vrije uurtjes… wat natuurlijk eindigden in een strandtent.

Niets eten, wel veel drinken, en regel één: iedereen om 18.30 uur in de eetzaal bij Tante Corrie. Iedereen was er keurig, maar niemand wist wat hij nou eigenlijk gegeten had. Hilarisch.

Daarna even opfrissen, op bed liggen, en weer feest. Sommige jongens waren niet eens gestopt. Eén stond een half uur te schreeuwen tegen de DJ omdat hij twee Bacardi-cola wilde… maar dat was niet de bar. Een ander wilde naar de wc maar werd gered door een paal — waar hij zich vervolgens twee uur lang aan vastklampte.

En eentje was stapelverliefd geworden op een meisje… dacht hij. Ze had een snor en het gebit van Theo en Thea. Dat hielp niet echt mee.

De volgende ochtend vroeg weer de duinen in. Ik zie Ton nog staan op de berg waar we tien keer op moesten. Hij wilde kots zien — en hij werd prima bediend. Dit was voor mij als speler het leukste trainingskamp ooit.

Toen ik trainer was

Aan het eind van mijn trainerschap was ik er wel klaar mee. Je bent alleen maar bezig met politieagentje spelen. Ruzies, kapotte spullen, afspraken die niemand volgt, groepjes die elkaar niet moeten… Noem het maar.

Na een trainingskamp belde een moeder me eens: haar zoon had een fiets gejat om terug naar het pension te komen. Of ik dat normaal vond. Hahaha. Vanaf dat moment vond ik: lekker op trainingskamp gaan, maar dan zonder begeleiding. Veel rustiger.

De Zebra’s in Haaksbergen

Feestweek, artiesten, gezelligheid. Ik sliep op de kamer met de voorzitter. Zijn vrouw had hem helemaal in het wit gestoken: wit shirt, broek, sokken, schoenen. Weiland naast de feesttent was één grote modderbak.

Op een gegeven moment moest ik naar de wc en zag ik iets wits in de modder liggen. Jawel: de voorzitter. Knock-out. Dus ik een fiets geleend van een boer en hem achterop gezet. Die fiets trapte zwaar, maar werd na een paar kilometer steeds lichter… bleek de voorzitter eraf te zijn gevallen. Zijn witte tenue was inmiddels een soort Herman Brood-schilderij: modder met rode spetters.

En echt waar: later wéér een moeder aan de telefoon omdat haar zoon een fiets had gejat. Ik kon er alleen nog maar om lachen. Zet die jongens maar lekker zonder trainer ergens neer, scheelt een hoop gedoe.

Is een trainingskamp heilig?

Voor mij niet meer. Ik ben natuurlijk een oude lul. Maar het is wél leerzaam. Je ziet snel hoe iemand is als je een paar dagen samen op pad bent.

Wie helpt. Wie moppert. Wie te laat komt. Wie stiekem leiding neemt. Wie alleen meegaat voor de afterparty. En wie na één nachtje doorhalen het ochtendprogramma niet haalt.

Nee, je wordt er geen marathonloper van. Ook pak je er geen ritme mee dat je drie weken later nog hebt. En ja, het kost veel te veel geld. Maar je krijgt er wel iets voor terug dat je niet uit een magnetronmaaltijd en een koud kunstgrasveld haalt: teamgevoel.

Drie dagen lachen, leren en elkaar beter begrijpen. En soms kun je daar een heel seizoen op teren.

Maar ik vind dat het teamgevoel al veel eerder kan beginnen wanneer de spelers zelf de sponsors ervoor werven en het training kamp zelf regelen. Onder andere Glenn de Rooy deed dat bij SEC afgelopen seizoen met nog een aantal spelers en ze hebben een top weekend gehad!

Rib