Rib's kijk op voetbalzaken

Weer een prachtige column, geniet er van!

De Wedstrijdbespreking – Oftewel: Hoe Houd Je 18 seniorenspelers langer dan 3 minuten bij de les?

Afgelopen week vroeg William mij het volgende:

“Wat is nou eigenlijk het nut van zo’n lange voorbespreking op de zaterdag? Sommige trainers hangen borden vol, hebben schermen, lasers, looplijnen, analyses… maar denken ze nou echt dat spelers op zaterdag wél alles begrijpen, terwijl ze dinsdag en donderdag dezelfde fouten blijven maken? Hoe deed jij dat eigenlijk? Stond jij ook 30 tot 45 minuten te kletsen over alle wedstrijdsituaties? En denken trainers serieus dat spelers dat dan wél uitvoeren? Ik heb het dan over de 3e t/m 5e klasse.”

Ik moest lachen. Want ja… ik heb er genoeg gezien: trainers die een soort Champions League-masterclass geven voor een team waarvan er drie net wakker zijn, twee te laat zijn, en eentje vraagt of we uit of thuis spelen.

En dus besloot ik eens op te schrijven hoe ik het zag, hoe ik het deed, en vooral: hoe je 18 seniorenspelers überhaupt langer dan drie minuten bij de les houdt.

Een wedstrijdbespreking is eigenlijk een mix van kleuterklas, ouderavond en EHBO-cursus

Je wil iedereen motiveren. Niemand kwijtraken. En vooral voorkomen dat je linksbuiten tijdens jouw uitleg loopt te zoeken naar de oplader die hij in de dug-out heeft laten liggen. Daarom heb ik in de loop der jaren een paar… overlevingsregels ontwikkeld. Niet omdat ik zo briljant ben, maar omdat mijn spelers mij daartoe dwongen.

1. Kies één hoofdmoment. Maar dan ook echt één.

Het klinkt simpel, maar geloof me: dat is het niet. Trainers willen namelijk alles tegelijk: druk zetten, kantelen, knijpen, doorstappen, zakken, vooruit verdedigen, omschakelen, terugschakelen, overschakelen én soms zelfs beginnen in ‘fase nul’. Maar ondertussen gebeurt er dit tijdens je presentatie:

• speler A laat een scheet

• speler B krijgt een tosti van de kantine binnen bezorgd

• speler C kijkt op zijn telefoon

• speler D is te laat

• speler E meldt dat hij “rechtstreeks komt”

• en speler F heeft tot 05:20 doorgehaald

Daar moet je niet tegenin willen coachen. Hedendaagse seniorenspelers kunnen namelijk maar drie dingen tegelijk onthouden:

1. hun eigen naam

2. de directe tegenstander

3. of er die avond een verjaardag is met snacks

Dus ik koos één hoofdmoment. Verdedigen? Dan deden we verdedigen. Omschakelen? Dan deden we omschakelen.

2. WhatsApp: de beste assistent-trainer die ik ooit had

Toen groepsapps eenmaal ontstonden, deed ik op vrijdag altijd de opstelling + bespreekpunten al via de app. Waarom? Omdat ik er meer vertrouwen in had dat ze het thuis op de bank lazen dan op zaterdagochtend terwijl ze hun noppen nog moesten wisselen.

En het werkte. De opstelling stond vast, met motivatie erbij. Waarom iemand basis stond. Waarom iemand wissel stond. Niet mee eens? Dan mocht en kon iedereen mij bellen – zodat niemand in de kleedkamer op zaterdag de sfeer kon verpesten. Dat scheelde al de helft van het gezeur.

3. Afspraken maken en… tot in het oneindige herhalen

Afspraken gaan ongeveer zo:

1. Niemand hoort wat

2. Daarna hoort iedereen het, maar snapt niemand het

3. Daarna snapt iedereen het, maar doet niemand het

4. Daarna doen drie spelers het, en de rest zegt: “Ik dacht dat het anders afgesproken was.”

We hadden ooit de afspraak om bij de aftrap meteen te kijken welke back van de tegenstander de kleinste was. Dáár moest de lange bal heen. Meteen druk erop. Wat gebeurde er de eerste wedstrijd? Onze eigen speler– nog half slapend – ramt de bal hoog naar onze eigen rechtsback. Corner tegen in minuut één.

Hoe ooit iemand daar een andere afspraak in gehoord heeft… geen idee.

Corners? Twee varianten, simpel bedoeld. Na twee wedstrijden verslofte het al.

Vrije trappen? Elke week weer ruzie wie hem mocht nemen.

Spelhervattingen? Allemaal uitgewerkt. Organisator aangewezen. En toch: na drie wedstrijden deden we weer “iets” wat niemand ooit geoefend had.

Maar dat hoort erbij. Seniorenteams zijn een soort lopend circus met voetbalschoenen. En daar moet je van houden.

4. Bouw rustig op

Ik stopte met twintig punten in tien minuten. Ik schreef alles wat ik vrijdag geappt had gewoon op de flip-over. Tien minuten, overzicht, klaar. Meer kunnen ze toch niet aan.

5. Coach op de gemaakte afspraken

Mijn beste jaren bij Vliegdorp had ik Loek Vermeulen achter me staan. Een keeper met ervaring en vooral: overzicht. Van achteruit zag hij alles. Dus gaf ik hem gewoon de verantwoordelijkheid om te coachen wat hij zag en dat kon hij als geen ander. Waarom zou ik moeilijk doen? Ik coachte vanaf de zijkant vooral de omschakeling en het aansluiten. Dat werkte perfect. Het gaat niet om ego. Het gaat erom dat het werkt.

6. Informatie over de tegenstander: hét moment waarop spelers 2 minuten langer luisteren

Spelers willen horen dat:

• de linksback 43 jaar is

• de spits twee linkerbenen heeft

• de keeper bang is voor hoge ballen

• en dat de captain de avond ervoor zware DJ-dienst had

Ik vroeg altijd collega-trainers om input: Wie zijn bepalende spelers? Wat zijn hun zwakke plekken? Hoe snel schakelen ze om? Hoe groot is de ruimte tussen laatste linie en keeper?

Dat zijn de dingen waar seniorenspelers wél wat mee kunnen.

7. De rust: het moment van de waarheid

Rust in het amateurvoetbal is pure chaos. Emotie. Adrenaline. Blessures. Ego’s. Meningen. En vooral spelers die denken dat zij het enige juiste beeld van de eerste helft hebben. Daarom hield ik altijd 6 minuten stilte. Ze kwamen binnen als stofzuigers die op turbo stonden. Alleen herrie. Alleen prikkels. Laat het zakken. Dan pas praat je. Anders eindig je in een kleuterklas vol meningen die elkaar overroepen.

Drie Gouden Tips om een Wedstrijdbespreking te Overleven

1. Houd het kort

Hoe langer jij praat, hoe meer:

• sokken worden opgerold

• telefoons worden gecheckt

• veters opnieuw worden gestrikt

• iemand zegt: “Kan de deur open? Het is warm.”

• 
  

2. Varieer

Flip-over, veldje, video, poppetjes, waterflesjes…Als het geen woorden zijn, wordt het door spelers gezien als innovatie.

3. Motiveer

Met alleen tactiek win je zelden. Met alleen motivatie ook niet. Maar de combinatie werkt beter dan beide los.

Tot slot

Een wedstrijdbespreking is de kunst om 18 volwassen mannen – met totaal verschillende concentratiecurves – in 10 minuten klaar te stomen voor 90 minuten strijdt.

En als je het goed doet…dan zie je het terug op het veld. En soms – heel soms – zelfs in de uitslag.

Neem het allemaal met een korreltje zout wat ik schrijf!

Rib