Rib's kijk op voetbalzaken

We mochten weer een mooie column ontvangen!

Vriendschap voor het leven – het mooiste wat voetbal brengt

Sommige mensen zeggen weleens dat voetbal maar een spelletje is. En ja, ik schrijf zelf ook wel eens over de “Voetbaljungle”. Maar voor mij – en voor zovelen – is voetbal zóveel meer dan negentig minuten op een veld. Het draait niet alleen om doelpunten of om punten, maar vooral om de mensen met wie je ze beleeft.

Bij SEC begon het allemaal, nog als kleine jongen van zes. Samen met je makkers opgroeien, jaar in jaar uit, van de F’jes tot de A-junioren. Geen selecties, geen gedoe – gewoon plezier maken, samen voetballen en beter worden. En dat ging prima samen met succes: ongeslagen kampioen worden met de A’s van SEC, dat vergeet je nooit meer. Daarna op vakantie met z’n allen, eerst in Nederland, later in Spanje – het waren tijden waarin de vriendschap vanzelf groeide, zonder dat je het doorhad.

We hadden geen telefoons of computers nodig. Onze wereld lag op dat veld bij SEC. Urenlang voetballen, helpen in de kantine, lijnen trekken, doelnetten ophangen – alles deden we samen. Daar leerden we niet alleen dribbelen en passen, maar ook wat kameraadschap écht betekent: samen lachen, samen mopperen op de scheids, samen winnen én samen verliezen.

In de jaren tachtig kreeg dat gevoel een nieuw hoofdstuk met de oprichting van zaalvoetbalvereniging DVS – Door Vriendschap Sterk. En die naam had niet beter gekozen kunnen worden. Wat een tijd was dat! Vrijdagavondvoetbal in de gezelligste sporthallen en kantines, met De Grenspaal in Blaricum als onbetwiste topper. Daar werd niet alleen gevoetbald, daar werd geleefd.

En nu, bij FC Utrecht OldStars 65+, is het tempo misschien wat rustiger, maar het plezier groter dan ooit. De humor, de verhalen, de twinkeling in de ogen van mannen die al hun leven lang achter de bal aanlopen – het bewijst wat voetbal met mensen doet.

Het mooiste aan voetbal is dat het je verbindt, door dik en dun. We hebben elkaar zien juichen en mopperen, zien vallen en weer opstaan. De bal is rond, maar vriendschap is onbetaalbaar. Sommige teamgenoten zie je nog wekelijks, anderen misschien maar eens per jaar – maar als je elkaar weer treft, is het alsof de tijd nooit voorbij is gegaan. Eén grap, één blik, één oude anekdote, en je bent weer terug in dat teamgevoel van vroeger.

Voetbal is tijdelijk, maar vriendschap blijft. Het spel stopt na 90 minuten, maar de herinneringen, de verhalen en de verbondenheid – die blijven voor altijd. De bal rolt misschien wat langzamer tegenwoordig, maar het plezier rolt harder dan ooit.

Dus als iemand vraagt waarom we nog steeds voetballen, dan is het antwoord simpel: omdat we niet zonder de bal kunnen – en al helemaal niet zonder elkaar.

In goede én in moeilijke tijden kun je terugvallen op je voetbalmaten. Je hoeft elkaar niet dagelijks te zien om te weten dat je er voor elkaar bent. Dat maakt voetbal zo bijzonder – dat stille weten dat er altijd iemand aan je denkt, iemand naast je staat, al is het maar in gedachten.

Na zestig jaar voetbal kan ik met trots zeggen dat ik talloze voorbeelden heb van echte vriendschap. Namen schieten me te binnen, maar ik weet ook: ik zou er te veel vergeten, en dat wil ik niemand aandoen. Wat ik wél zeker weet, is dat het grootste deel van mijn vrienden uit het voetbal komt. En dat is geen toeval. Als je zestig jaar lang achter die bal aanloopt, schouder aan schouder met je maatjes, dan wordt dat veld je tweede thuis.

Mensen zeggen weleens: “Echte vrienden kun je op één hand tellen.” Ach, misschien. Maar ik weet dat ik altijd kan terugvallen op mijn voetbalvrienden. En dat is, na al die jaren, het allermooiste cadeau dat deze sport me heeft gegeven:

Vriendschap voor het leven.

Rib