Rib's kijk op voetbalzaken.

Weekend zonder bal – maar niet zonder mening! “De scheids, de speler en de pannenkoek”

Mijn maatje William kwam vandaag met een hele rits vragen. En tja, als het een competitie-vrij weekend is en de bal even stil ligt, dan hebben we daar natuurlijk de tijd voor. Dus we gaan er maar eens goed voor zitten!

Eerst even dit: petje af voor William, want zijn Facebookpagina groeit harder dan een spits met een lege goal voor zich. Echt trots op die vent!

Wat is dat nou, verbaal geweld?

Tja, dat is simpel: bedreigingen.

Schelden hoort bij voetbal, dreigen niet. Mijn moeder zei vroeger al: “schelden doet geen pijn”, en die had gelijk. Als iemand in z’n emotie “eikel” of “pannenkoek” roept – ach, dat moet een scheids kunnen hebben. Maar als het richting “ik pak je na afloop wel” gaat, dan is het simpel: rode kaart, douchen, en snel wegwezen.

Vroeger was alles beter – of toch niet?

William vroeg of er vroeger meer respect was voor scheidsrechters. En ja, de hele maatschappij is veranderd.

Vroeger noemde je je leraar “meester”, nu heet hij gewoon Bob. En zelfs Lil’ Kleine noemde de burgemeester “Pietertje” op tv – dat zegt genoeg, toch?

Ik heb 46 jaar in de opsporing gewerkt en zag het respect elk jaar een stukje afbrokkelen. Dus ik heb écht medelijden met mensen die daar nu nog dagelijks mee te maken hebben. Maar eerlijk is eerlijk: op het veld geldt hetzelfde. Je hebt scheidsrechters die altijd problemen hebben… en scheidsrechters die nooit wat meemaken. Dat zegt soms ook wat over henzelf.

Jonge scheidsrechters en mondige spelers

De jonge fluitisten krijgen het niet cadeau. Ze worden opgeleid door de KNVB – een organisatie met een monopolie positie. Hun wil is wet, en dat merk je soms aan de manier waarop scheidsrechters zich opstellen. Dat zorgt vaak voor gezeur.Mijn advies: doe normaal, fluit met plezier en niet met de betweter uithangen. Want net als voetballers dromen ook scheidsrechters van een carrière, en dat mag, maar blijf wel met beide voeten op het (kunst) gras.

Over pannenkoeken en tactiek

Mijn verhouding met scheidsrechters? Hahaha, heb je even?

Als speler had ik een speciale tactiek: bij een stilstaande situatie, waar iedereen op een kluitje stond, riep ik hard “pannenkoek!” en keek de andere kant op. Niemand wist van wie het kwam. Heerlijk was dat.

Als trainer ging ik iets verfijnder te werk. Als ik wilde weten hoeveel tijd er nog was, vroeg ik beleefd:

“Scheids, ik wil nog wisselen, denkt u dat het nog de moeite is?” Acht van de tien trapten erin. De andere twee werden boos en riepen: “Je hebt al vijf keer gewisseld!

”Prachtig toch?

Rustiger met de jaren

Vroeger zat ik sneller vol emotie, maar naarmate je ouder wordt, leer je relativeren. Ik heb meer dan 500 competitiewedstrijden op de bank gezeten en nooit hoeven worden “bedaard”. Hooguit drie rode kaarten als trainer, waarvan er twee nog zijn kwijtgescholden. Eén keer had ik trouwens “andere hoek” geroepen, maar de scheids verstond “pannenkoek”. Hahaha, of was het net andersom!

Leeftijd is maar een getal

Of scheidsrechters van boven de zeventig nog moeten fluiten? Waarom niet!Sommige jonge spelers kunnen de bal niet eens naar iemand met hetzelfde shirt spelen. Leeftijd zegt niks, kwaliteit des te meer. Zolang de scheids het tempo aankan en plezier heeft: fluiten maar!

Het draait om relativeren

Scheidsrechters moeten niet te snel kaarten trekken dat werkt niet. Praat even na in de kantine, pak een biertje, lach erom. Dat is voetbal! En bovenal: geniet van het spelletje.

Competitievervalsing en dinsdagavond-derby’s

En ja, William, je hebt gelijk: die doordeweekse inhaalwedstrijden slaan nergens op. Een derby op dinsdagavond? Wie verzint dat! Laat clubs in de 4e en 5e klasse dat zelf regelen. Een derby hoort op zaterdagmiddag, met publiek, biertjes en een penningmeester met een glimlach.

Twee scheidsverhalen om af te sluiten

In één wedstrijd kregen we vlak voor rust een strafschop tegen, maar vijf minuten eerder eentje niet. De jonge scheids kwam in de rust naar me toe en zei:

“Trainer, ik zat ernaast, sorry. ”Wat een vent! Ik zei: “Geen probleem, pikkie – leg ‘m straks voor ons maar op de stip. ”En jawel hoor, vijf minuten na rust kregen wij een strafschop. Held!

En dan die wedstrijd tegen Veenendaal, twintig jaar geleden. De grensrechter vlagde bij elke aanval. In de rust trok ik de scheids het kleedhok in en zei:

“Scheids, u fluit veel te laag. Die grens van Veenendaal zegt net dat hij u in zijn zak heeft zitten! ”Na rust liet de scheids elke vlag lekker hangen. Wij wonnen met 0-2.Toeval? Ik dacht het niet.

Tot slot

Blijf van de scheids af. Gooi een nederlaag niet meteen op zijn bord. Zonder scheids geen voetbal – maar ook een scheids moet niet de arrogante betweter uithangen.

Zoals altijd geldt: het is de toon die de muziek maakt.

Rib