Jurre de Wit(FC de Bilt) speler aan het woord

Tegenslagen zijn er om overwonnen te worden. Soms stapelen ze zich op, en dan moet je stevig in je schoenen staan. Wanneer een herstel nóg langer duurt dan gehoopt, wordt het niet alleen een fysiek, maar vooral een mentaal gevecht. Het vraagt vechtersmentaliteit, doorzettingsvermogen, het geduld van drie stappen vooruit en er soms weer twee achteruit. Vallen, opstaan, opnieuw beginnen totdat die ene dag aanbreekt waarop alles samenkomt.

En precies die dag was het afgelopen zaterdag voor Jurre de Wit. Twee jaar lang vocht hij tegen pijn, twijfel, tegenslag en de lange weg terug. Maar hij gaf niet op. En nu? Nu staat hij er weer. Met trots, karakter en een verhaal dat laat zien hoe mooi voetbal kan zijn.

Jurre de Wit, van veel leed naar een schitterend hoogtepunt zijn rentree in het eerste van FC De Bilt. Een moment om stil van te worden en vooral enorm trots op te zijn.

Hoi Jurre, over vier dag, 16 december, wordt je 22 laten wij je daar dan alvast mee feliciteren, misschien wel dubbel feest daar afgelopen zaterdag na lang blessureleed je eerste minuten in het eerste hebt gemaakt. Laten we eens bij het begin beginnen!

Wanneer en tegen wie liep jij jouw zware blessure op?

Dat is heel ongelukkig gegaan. Ik liep mijn blessure op tijdens een training in oktober 2023. Ik wilde een bal blokken, maar ik was uit balans waardoor ik direct een knak in mijn knie hoorde.

Wat bleek precies de medische uitslag en wanneer ben je uiteindelijk geopereerd?

Mijn kruisband was gescheurd en ik ben op 15 januari 2024 geopereerd voor een reconstructie van mijn kruisband.

Je hebt na twee jaar pas je rentree kunnen maken. Kun je ons meenemen in jouw volledige revalidatieproces?

Na mijn kruisbandoperatie in januari 2024 ging mijn herstel niet zo snel. Na acht weken liep ik nog steeds op krukken en bleef mijn knie dik. Al snel werd duidelijk dat ik niet volledig in strekking kon komen, terwijl dat wel zou moeten. Mijn fysiotherapeut stuurde me terug naar de orthopeed voor een nieuwe MRI. Daaruit bleek dat er littekenweefsel in mijn knie zat dat de strekking beperkte, dus moest ik opnieuw geopereerd worden. Op 3 juli 2024 ben ik geopereerd aan het littekenweefsel. Daarna merkte ik iets verbetering, maar ik kon nog steeds niet volledig strekken. Ik trainde veel in de sportschool en werkte hard aan het opbouwen van spiermassa. Uiteindelijk waren mijn krachttesten positief en mocht ik bij de KNVB weer het veld op voor groepstrainingen. Ook trainde ik bij FC De Bilt, vaak voor mezelf (februari 2025). Toen ik met mijn linkbeen op goal schoot, zakte ik door mijn rechterknie en voelde ik direct een trekkend gevoel. Omdat ik al bijna een jaar niet had gevoetbald, vond ik dat niet vreemd. Toch werd mijn knie dik en werd deze beoordeeld door vier verschillende fysiotherapeuten. Zij konden niet met zekerheid zeggen of mijn kruisband opnieuw gescheurd was, dus kwam er weer een MRI. Uit die MRI bleek dat de ‘notch’, het gangetje waar de kruisband doorheen loopt te smal was, waardoor ik opnieuw niet volledig kon strekken. Daarom moest ik weer onder het mes. Op 18 juni 2025 ben ik voor de derde keer geopereerd. Er werd opnieuw littekenweefsel weggehaald en de notch werd verbreed. Vanaf dat moment ben ik keihard gaan werken aan mijn herstel, wat ervoor zorgde dat ik op 19 september 2025 alweer op het veld stond bij de KNVB. Mijn eerste volledige training bij FC De Bilt volgde op 7 oktober 2025. Inmiddels heb ik mijn rentree gemaakt, train ik volledig mee en gebruik ik de winterstop om nog fitter te worden.

Welke tegenslagen ben je onderweg tegengekomen, zowel fysiek als mentaal?

Het lastigste vond ik dat mijn lichaam veel dingen niet aankon die voor andere jongeren van mijn leeftijd vanzelfsprekend waren. Ik heb bovendien een halfjaar school uitgesteld om goed te kunnen revalideren. Ik ging drie keer per week naar de fysio en deed er alles aan om zo goed mogelijk te herstellen. Als dan blijkt dat er toch iets niet goed zit in die knie, is dat mentaal een enorme domper.

Hoe vaak heb je gedacht: “Ik kap ermee”?

Deze gedachte is wel eens door mijn hoofd gegaan, vooral nadat ik voor de derde keer geopereerd moest worden. Toen heb ik mijn revalidatie ook even op een lager pitje gezet om me te focussen op school. Tegelijkertijd besefte ik dat deze revalidatie niet alleen belangrijk is om nu fit te worden, maar dat ik er de rest van mijn leven profijt van zal hebben.

Wie heeft jou in deze zware periode mentaal op de been gehouden?

Voornamelijk mijn familie en vrienden.

In hoeverre heeft de club jou gesteund, en op welke manier merkte je dat het meest?

De club heeft me altijd enorm gesteund. De jongens uit het team waren altijd betrokken, net als de staf, supporters en alle andere mensen rondom de club.

Kwam je tijdens je revalidatie nog vaak op de club, of vond je het juist lastig om te komen kijken?

Ik ben bijna elke competitie- en bekerwedstrijd gaan kijken in de afgelopen twee jaar. Volgens mij heb ik alleen de competitiewedstrijd tegen VV Lunteren (in het eerste seizoen) en de bekerwedstrijd tegen Callantsoog (in het tweede seizoen) gemist. Soms vond ik het lastig om te komen kijken, maar ik haalde er ook veel energie uit. Het team is ontzettend gezellig en de jongens zijn top. Door de betrokkenheid voelde ik me écht onderdeel blijven van het team. Daardoor gunnen ze me het nu ook enorm dat ik terug ben, en dat waardeer ik.

Hoe heb je je zaterdagen ingevuld tijdens die lange periode dat je niet kon spelen?

Wedstrijden kijken.

Hoe belangrijk was jouw broer Tycho in deze periode?

Ons gezin is enorm hecht, dus ik kon mijn ei eigenlijk vooral kwijt bij mijn ouders, al heb ik ook veel steun aan Tycho gehad.

Je maakte zaterdag eindelijk je terugkeer. Hoe sta je er op dit moment fysiek écht voor?

Ik ben de afgelopen twee jaar redelijk fit gebleven. Ik ga graag naar de sportschool en doe de laatste tijd mee aan HYROX-trainingen. Verder fiets ik veel, waardoor mijn basisconditie goed is gebleven. Conditioneel gaan de trainingen me prima af, al ben ik aan het eind soms nog wel gesloopt. Mijn krachttesten en sprongtesten waren goed. Het is wel belangrijk dat ik mijn kracht blijf onderhouden.

Op hoeveel procent zit jij nu voor je gevoel?

Ik denk rond de 85%. Ik voel me volledig fit en heb geen pijntjes meer. Ik moet vooral ritme opdoen om naar de 100% te gaan.

Waar werk je extra aan, krachttraining, balgevoel, explosiviteit of iets anders?

Het vertrouwen in mijn lichaam is goed. Ik moet vooral mijn kracht blijven onderhouden en mijn explosiviteit blijven trainen.

Wat is jouw persoonlijke doel voor de rest van dit seizoen?

Zoveel mogelijk minuten maken en blessurevrij blijven.

Wat heb je het meest over jezelf geleerd in deze lange herstelperiode?

Dat sommige dingen tijd kosten, en dat geduld hebben en keihard werken uiteindelijk loont.

Hoe anders kijk je nu naar voetbal en fit zijn dan vóór je blessure?

Ik vind voetbal nog net zo leuk als voor mijn blessure. Dat is altijd mijn drijfveer geweest in mijn revalidatie. Het enige verschil is dat ik me nu, nu ik fit ben, nog beter besef dat ik moet genieten van het voetballen.

Even over de doelstelling, is het realistisch om in de tweede seizoenshelft mee te doen voor een periodetitel, of is een plek in de top 5 de voornaamste doelstelling?

Ik hoop dat we de flow waarin we de winterstop ingaan kunnen vasthouden. Het doel is om zoveel mogelijk wedstrijden te winnen. Daarna zien we wel waar we eindigen.

Het laatste woord is aan jou. Wil je mensen bedanken of iets meegeven aan de supporters, staf of teamgenoten?

Ik wil eigenlijk iedereen bedanken die heeft bijgedragen aan mijn revalidatie: vrienden, familie, fysiotherapeuten, supporters en teamgenoten. Iedereen heeft altijd enorm met mij meegeleefd en mij gesteund waar ze konden. Dat gaf me een goed gevoel en veel positieve energie.

foto's Jordy Jupijn.