Interview | Vincent Griffioen: “Ik geniet nu meer van wat ik wél kan doen”

Na jaren van blessureleed, operaties en een eindeloos revalidatietraject heeft Vincent Griffioen besloten de voetbalschoenen definitief op te bergen. Het lichaam gaf signalen die niet langer te negeren waren, maar het voetbalhart blijft kloppen. Waar het ene hoofdstuk eindigt, begint een nieuw: Vincent is sinds kort actief als assistent-trainer bij Parkhout 2. In gesprek vertelt hij openhartig over de moeilijke keuze om te stoppen, de steun van thuis en zijn hernieuwde plezier langs de lijn.

Vincent, de weg die je nog te gaan had, bleek uiteindelijk toch te zwaar.  Wat gaf voor jou de doorslag om per direct te stoppen?

Ik ben uiteindelijk anderhalf jaar bezig geweest om weer wedstrijden te kunnen spelen. En toen het eindelijk lukte, begon ik me steeds vaker af te vragen: is het dat risico nog wel waard? Ik merkte dat ik tijdens wedstrijden meer met mijn knie bezig was dan met het spel zelf. Dat gevoel werd steeds sterker, en dan weet je eigenlijk al dat het tijd is om eerlijk te zijn naar jezelf.

Je gaf eerder wel aan dat je nog fit genoeg bent om 65 à 70 minuten te spelen. Was het vooral de fysieke belasting of juist de mentale kant die de beslissing moeilijk maakte?

Het is vooral de mentale kant geweest. Fysiek kon ik het nog wel opbrengen, maar ik voelde dat de angst en de onzekerheid steeds meer invloed kregen. De revalidatie heeft me geleerd hoe zwaar het allemaal is, en ik wil die periode niet nog eens meemaken. Je beseft dat er in het leven meer is dan alleen voetbal, en dat je ook kunt genieten van andere dingen.

Ben je tot dit besluit zelf gekomen, of heb je het eerst thuis besproken met je gezin?

Ik heb de keuze uiteindelijk zelf gemaakt, maar natuurlijk wel met mijn vrouw besproken. Zij is echt mijn steun en toeverlaat geweest in die hele periode. Thuis hebben ze er ook flink wat van meegekregen — elke blessure, elk hersteltraject, dat doe je samen. Dus toen ik besloot te stoppen, was ze vooral opgelucht en blij dat ik die rust nam.

Je bent nu direct ingestapt als assistent-trainer bij het tweede elftal van Parkhout. Hoe is dat zo snel gegaan?

Na de bekerwedstrijd tegen IJFC, die we met 2-3 wonnen en waarin ik twee keer scoorde, begon het eigenlijk. Ondanks dat ik goed speelde, was ik vooral bezig met mijn knie. Dat was voor mij het teken dat het echt klaar was. Afgelopen week sprak ik daarover met Sven Banfi, en hij vroeg of ik wilde aansluiten als assistent bij Parkhout 2. Dat voelde meteen goed, want ik wilde absoluut iets blijven doen binnen het voetbal.

Heb je de ambitie om verder te groeien in het trainersvak?

Ja, dat lijkt me wel mooi. Ik wil eerst rustig kijken hoe het bevalt om assistent te zijn, maar ik merk nu al dat ik het leuk vind om bezig te zijn met het spel, met de groep en met het begeleiden van spelers. Misschien dat ik op termijn de trainerscursus ga doen en daar verder in groei.

Zie je jezelf ooit nog op een lager niveau spelen, bijvoorbeeld in een vriendenteam?

Voor nu is het echt een definitief afscheid. Misschien over een paar jaar, als alles stabiel blijft, dat ik nog eens een balletje trap met vrienden. Maar nu zeker niet. Eerst genieten van de rust, kijken hoe het trainerschap zich ontwikkelt, en vooral gezond blijven.

Vincent, het laatste woord is voor jou!

 “De revalidatie heeft me veel geleerd. Ik geniet nu meer van de dingen die ik wél kan doen, dan van drie dagen in de week met een soort van angst proberen te voetballen. Dit voelt als de juiste stap.”

Vincent dank dat je ons even uitgebreid te woord hebt gestaan en laten we afsluiten met de volgende zin.

Vincent Griffioen in een andere rol, maar dezelfde liefde voor het spel.