Column: Rib's kijk op voetbalzaken!

Het seizoen gaat nu pas echt beginnen en dan leef ik enorm mee met mijn collega trainers! Vooral met de trainers die ik persoonlijk ken en een speciale band mee opgebouwd heb in de loop der jaren. Ik weet wat ze er allemaal voor (moeten) doen en hoeveel tijd hierin gaat zitten. De meeste hebben een contract waarin 10 uur per week staat maar dat is zo achterhaald, 20 à 30 uur komt eerst kijken! De meeste mensen weten totaal niet wat er allemaal op een trainer afkomt in de lagere standaard klasse's van het amateurvoetbal.

Ze zijn dag en nacht bezig met het spelletje en moeten vaak op hun tenen lopen. De trainers in deze klasse hebben er gewoon een baan bij, hebben een gezin en hebben veel minder middelen tot hun beschikking zoals bijvoorbeeld een volwaardige staf. De oproepen zijn bekend dat men op zoek is naar een grensrechter, verzorger(ster) of een 2e trainer!

De mentaliteit van de spelers is enorm veranderd (uitzonderingen nagelaten), zeker op het niveau van de lagere standaardklasse.

Spelers zeggen vaker en makkelijker trainingen en wedstrijden af. Vroeger haalde je het niet in je hoofd om tijdens het seizoen een weekendje weg te gaan of uberhaupt af te zeggen. Ik heb de laatste jaren alles voorbij zien komen waar mijn mond van openviel.

Afzeggingen zijn allemaal extra zorgen voor de trainer, niet alleen frustraties, maar leiden ook tot extra werk. Opstellingen moeten aanpassen omdat die belangrijke speler toch afwezig is. Waar er voorheen vaak een vast moment was om af te bellen voor trainingen, wat sporadisch gebeurde, kan men nu de hele dag door appjes krijgen van spelers.

Je ziet dat spelers zich veel minder verplicht voelen om altijd aanwezig te zijn, soms kreeg ik wel eens het gevoel dat sommige alleen kwamen als ze niets anders te doen hadden.

Er zijn veel alternatieven: goedkope vliegtickets maken korte tripjes makkelijker, en de groei van festivals en evenementen zorgt voor meer concurrentie met sportactiviteiten. Vroeger werd trouw zijn aan je team vaak als vanzelfsprekend gezien, nu is flexibiliteit en vrijheid belangrijker.

Voor mijn collega trainers die nog actief zijn is dit lastig , omdat speelwijze en de teamspirit onder druk komen te staan.

Veel trainers moeten het doen zonder een volledige staf om zich heen of capabele bestuurders en zie je bij clubs, supporters en bestuurders dat men direct resultaat willen zien. Door de sociale media versterkt de druk op een trainer.

Van de trainer wordt verwacht dat er looplijnen zichtbaar zijn, een vaste speelwijze met vaste speelpatronen, herkenbare afspraken bij spelhervattingen en zo kan ik wel doorgaan! Prima, maar dan moeten de “hoofdrolspelers” wel aanwezig zijn op de training en iedere wedstrijd.

Grote selecties met veel ego’s maken het lastig om iedereen tevreden te houden. Ik zei wel eens dat er van alles te zeggen is over een grote of een kleine selectie. Ik gaf de voorkeur aan een kleine selectie waarin iedereen aan spelen toe kwam.

Bijna alle trainers die ik ken zijn er bijna 24/7 met voetbal bezig: wedstrijden analyseren, trainingen plannen, gesprekken met spelers, bestuur, de regionale kranten of FB pagina's te woord staan, statistieken bijhouden en zelf wanneer er niemand dit doet bij de club, zelf de verslagen schrijven. Ook buiten het veld moeten trainers continu bereikbaar zijn. Kortom: het trainerschap is niet alleen meer een sportieve, maar ook een psychologische, communicatieve en organisatorische baan geworden en daar gaat heel veel tijd inzitten waarvan 80% geen flauw benul van heeft.

Waar is de tijd gebleven twee keer in de week trainen, op zaterdag of zondag een wedstrijd, en na afloop samen wat drinken in de kantine?

Nu hebben niet alleen supporters, maar ook ouders vaak uitgesproken meningen over speeltijd, opstelling en speelwijze. Dit geeft allemaal extra spanningen en maakt het werk van een trainer een stuk zwaarder. Veel toeschouwers langs de lijn zijn kritischer en uiten hun mening sneller – vaak via sociale media.

De samenstelling van teams is veranderd geworden: verschillende culturen, uiteenlopende ambities en sterk uiteenlopende karaktereigenschappen. Maar vooral veel aanwas van buitenaf omdat spelers eerder besluiten om in een lager vriendenteam te gaan ballen. Maar liefst 30 man op de lijst, thuiswedstrijden te veel spelers en een uitwedstrijd afbellen omdat er geen genoeg spelers zijn. Deze tendens zie je nu ook al terugkomen bij 1ste elftallen. Een trainer moet dus niet alleen oog hebben voor tactiek, maar ook voor psychologie en communicatie. Het tevreden houden van een hele groep is een vak apart.

Terwijl ik nu voor het 2e seizoen al ben gestopt word ik nog regelmatig benaderd of ik ergens in wil stappen, zelf afgelopen dinsdag ben ik nog gepolst. Voetbalvrienden doen een beroep op mijn netwerk want een assistent trainer of trainer voor een 2e elftal zijn niet aan te slepen, net zoals verzorgers of grensrechters. Hoe zou dat toch kunnen?

Ik hoop met deze column dat de trainers dit seizoen veel meer waardering krijgen en niet alleen krijgen te horen wat er niet goed is gegaan met de opstelling, wissels en het resultaat.

Geef eens positieve feedback en toon simpele dankbaarheid. Probeer je eens in te leven in een trainer hoe die hedendaags moet werken met de veranderde sportbeleving van de hedendaagse amateurvoetballer in de lagere klasse's!

Niet elke club heeft een technisch coördinator of een duidelijke visie. Daardoor staan trainers er vaak alleen voor. Zaken als materiaal, veldindeling of begeleiding worden niet altijd goed geregeld. Vroeger trainde een 1e elftal standaardteam om 20 uur en had een heel speelveld. Nu mogen ze vaak pas om 20.30 uur het training (half) veld betreden en zeg daar maar niets van want voordat je het weet heb je een bak met ellende en dreigen andere teams of trainers te gaan stoppen als hun om 20.30 uur moeten trainen.

Ik hoop op meer respect voor de trainers in de lagere klasse's van het amateurvoetbal!

Want anders gaan deze trainers stoppen omdat de balans zoek is geraakt: ze geven meer tijd, energie en verantwoordelijkheid dan ze terugkrijgen aan waardering, plezier en steun.

Ik duim zaterdag weer voor mijn collega trainers!

Rib