Interview | “De rust geniet ik niet van, dus de eerste gesprekken zijn alweer geweest”

Deze week zochten wij trainer Younes el Yandouzi op die 3 weken geleden zijn ontslag kreeg bij Hercules voor een mooi gesprek!!.

Ruim drie weken geelden besloot de clubleiding van Hercules om per direct afscheid te nemen van trainer Younes el Yandouzi. Ondanks een lastige seizoensstart stond de oefenmeester pas aan het begin van een vernieuwingsproces, nadat meerdere bepalende spelers afgelopen zomer vertrokken. De vraag dringt zich op: hoeveel tijd krijgt een trainer tegenwoordig nog om echt te bouwen? Voor El Yandouzi in elk geval te weinig.

Hoi Younes, het is inmiddels drie weken geleden dat je bent vertrokken als trainer van Hercules. Heb je dat inmiddels een beetje kunnen laten bezinken, of is dat nog te vers?

De eerste en eigenlijk ook tweede week waren heel hectisch met veel appjes, belletjes en meningen. Ik waardeer de steun die ik van bekenden en onbekenden heb gehad; dat voelde goed. Inmiddels is het wat rustiger en kijk ik vooral vooruit.

Had je het gevoel dat je niet echt de kans hebt gekregen om het werk waar je mee bezig was af te maken — dat er factoren van buitenaf meespeelden?

Natuurlijk wilde ik verder en had ik er alle vertrouwen in dat we met deze jonge selectie op termijn weer echt mee zouden doen. Helaas ziet de club dat anders en kiezen zij voor een weg zonder mij. Toen ik anderhalf jaar geleden werd aangesteld als jongste trainer was ik de mensen die dat mogelijk maakten enorm dankbaar – en dat ben ik nog steeds.

Is dit ook weer een leerervaring in het trainersvak — dat succes veel vrienden kent, maar tegenslag er juist voor zorgt dat mensen afstand nemen?

Dat hoort er inderdaad bij. In deze positie ben je altijd enigszins kwetsbaar: veel mensen voelen zich betrokken bij het eerste elftal, en dat brengt allerlei emoties met zich mee. Dat moet je accepteren als trainer.

Ik ben blij dat ik van huis uit een bepaalde nuchterheid heb meegekregen. Die helpt niet alleen om resultaten te relativeren als het goed gaat, maar ook om rustig te blijven als het tegenzit.

Als je nu naar de resultaten van de laatste weken kijkt, lijkt het niet bepaald dat de ploeg er beter van is geworden. Voelt dat ergens als een bevestiging?

Ik ga niet af op de resultaten van twee wedstrijden. Dat zou te makkelijk zijn, en ik heb de wedstrijden bovendien niet gezien. Dus daar kan ik niets zinnigs over zeggen.

Feit is wel dat het duidelijk maakt dat het allemaal niet zo eenvoudig is als het misschien lijkt.

Hoe zien je weekenden er nu uit zonder het voetbal? Even lekker rustig of juist een gemis?

Ik zou liegen als ik zeg dat ik geniet van de rust. Ik voetbal nu zelf wat meer en kijk wat wedstrijden, maar gebruik de tijd ook om meer met familie te zijn.

Als er binnenkort een club bij je aanklopt met een leuke uitdaging — kunnen we je dan dit seizoen alweer langs de lijn zien staan?

Zoals ik net zei: de rust geniet ik niet van. De eerste kennismakingsgesprekken heb ik al gehad. Of daar nu iets uitkomt, weet ik niet, maar het begint alweer te kriebelen.

Het kromme is natuurlijk dat een club dan afscheid moet nemen van een trainer — en dat gun je niemand. Maar de ambitie is er absoluut nog.

En als we iets verder vooruitkijken — zie je jezelf volgend seizoen sowieso weer als hoofdtrainer aan de slag gaan?

Ja, dat lijkt me zeker weer leuk. Ik voel me goed bij het trainersvak en heb er nog steeds veel plezier in.